ای کاش کاشککی

کاش  آفتاب بودم تا همیشه به روی ماهت
می تابیدم ...

کاش  بارون بودم تا هر وقت می خواستم لطافت
پوستتو حس میکردم و به روی صورت نازت  می نشستم ...

کاش  باد  بودم تا هر وقت خواستم نوازشت کنم ...

کاش  نفس بودم تا بهت زندگی بدم ...

کاش  یه شاخه گل رز بودم تا منو بو میکردی و از عطرش
لذت می بردی ...

کاش  قلم بودم تا میون  انگشتای نازت آروم می گرفتم
و باهام هرچی می خواستی می نوشتی ...

کاش  یکی از کتاب هات بودم تا وقتی میخواستی
منو بخونی دستای نازت رو لمس میکردم ...

کاش  آهنگی بودم که دوس داری ... تا شاد باشم
که از شنیدنم لذت می بری ...

کاش  یه انگشتر بودمو همیشه میون انگشت نازت
آروم می گرفتم ...

کاش  یه تصویر زیبا بودم تا همیشه بهم  خیره  می شدی ...

کاااااااااااااااااااااااااااااااااش ...

کاش این کاش ها هرگز نبود ...

افسوس که هیچ کدوم از این کاش ها نیستم و
نمی تونم باشم ..

افسوووووووس ...

اینا نه شعر بود ...  نه جائی دیدم ...
و نه از کسی شنیدم ...

اینا حرفای دل  خودم بود ... شاید یه بخش خیلی کوچیک
از حرفای دلم ...حرفای دل یه عاشق که داره مثه یه مرغ پر بسته
واسه عشقش بال بال می زنه اما کاری از دستش برنمیاد
و حتی نمی تونه عشقشو  ببینه  ...

حرفای دل یه عاشق که روزا و شباشو
      به عشق دیدار  معشوقش  می گذرونه ...