حافظ

^{باز آی و دل تنگ مرا مونس جان باش
وین سوخته را محرم اسرار نهان باش
زان باده که در میکده عشق فروشند
ما را دو سه ساغر بده و گو رمضان باش...}

^حافظ
 

^{ساقی بیار باده که ماه صیام رفت
درده قدح که موسم ناموس و نام رفت
وقت عزیز رفت بیا تا قضا کنیم
عمری که بی‌حضور صراحی و جام رفت
مستم کن آن‌چنان که ندانم ز بیخودی
در عرصه خیال که آمد کدام رفت
بر بوی آن که جرعه جامت به ما رسد
در مصطبه دعای تو هر صبح و شام رفت
دل را که مرده بود حیاتی به جان رسید
تا بویی از نسیم می‌اش در مشام رفت
زاهد غرور داشت سلامت نبرد راه
رند از ره نیاز به دارالسلام رفت
نقد دلی که بود مرا صرف باده شد
قلب سیاه بود از آن در حرام رفت
در تاب توبه چند توان سوخت همچو عود
می ده که عمر در سر سودای خام رفت
دیگر مکن نصیحت حافظ که ره نیافت
 گم‌گشته‌ای که باده نابش به کام رفت} 

حافظ
 

^{روزه یکسو شد و عید آمد و دل‌ها برخاست
می ز خمخانه به جوش آمد و می‏باید خواست
توبه زهدفروشان گران‌جان بگذشت
وقت رندی و طرب کردن رندان پیداست} 

 حافظ  

^{ساقی بیار باده که ماه صیام رفت
در ده قدح که موسم ناموس و نام رفت
وقت عزیز رفت ‏بیا تا قضا کنیم
عمری که بی‌حضور صراحی و جام رفت
مستم کن آن‌چنان که ندانم ز بیخودى
در عرصه خیال که آمد کدام رفت
بر بوى آن که جرعه جامت به ما رسد
در مصطبه دعاى تو هر صبح و شام رفت
دل را که مرده بود حیاتى به جان رسید
تا بویى از نسیم مى‌اش در مشام رفت
زاهد غرور داشت سلامت نبرد راه   
رند از ره نیاز به دارالسلام رفت
نقد دلى که بود مرا صرف باده شد   
قلب سیاه بود از آن در حرام رفت
در تاب توبه چند توان سوخت همچو عود
می‏ده که عمر در سر سودای خام رفت
دیگر مکن نصیحت حافظ که ره نیافت
گم‌گشته‌اى که باده نابش به کام رفت}

بیا که ترک فلک خوان روزه غارت کرد
هلال عید به دور قدح اشارت کرد
ثواب روزه و حج قبول آن‌کس برد
که خاک میکده عشق را زیارت کرد...  ^حافظ